...nie należy łudzić się, że ten nowy - 2023 rok przyniesie nam pozytywne, oczekiwane zmiany. Raczej przeciwnie. Kryzys z jakim mamy do czynienia będzie nasilać się, a polityka światowa pogubiona i zdezorientowana do reszty się pogubi, co będzie skutkować jeszcze większymi nieoczekiwanymi wydarzeniami. Do głosy dojdzie wyraźne już zmęczenie materii, czyli konfrontacji Zachód - Wschód, nie tylko, ale przede wszystkim spadkiem interesowania się Ukrainą. Już obecnie - jak widzimy - żadne gremia parlamentarne, żadni premierzy i nawet prezydencie państw nie oklaskują na stojąco perorującego z telebimu pana Wołodymyra Zelenskiego. Moda na Ukrainę kończy się, nawet w Owalnym Gabinecie Białego Domu - skąd pojawił się "przeciek", że prezydent USA nie chce już więcej pogarszać atmosfery między Waszyngtonem, a Moskwą. Co więcej, niektóre ośrodki sugerują nawet, że prezydent USA byłby skłonny spotkać się z prezydentem Rosji. Tylko, że do tanga, trzeba dwojga, a Moskwa nie dostrzega na razie takiej możliwości.  

Pan Bartłomiej Sienkiewicz, prawnuk Henryka Sienkiewicza, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, historyk, publicysta i polityk, to jest osobistość dużego formatu. W czasach studenckich działacz młodzieżowy, później zasłużony opozycjonista, w roku 2013 powołany na stanowisko ministra Spraw Wewnętrznych w rządzie Donalda Tuska i kolejno koordynator służb specjalnych państwa, człowiek ostrego politycznego języka, nagle - nie wiadomo dlaczego - został nagłośniony w gazecie FAKT - wydawanej przez Springer Axel Springer Polska Sp. z o.o.- jako osoba-polityk zauroczony panującą psychozą dotyczącą dziania się na Ukrainie, nawołujący do - stanowisko bez precedensu w dziejach polityki - wyrzucenia z Polski ambasadora obcego mocarstwa atomowego, mocarstwa z którym Polska nie jest w stanie wojny i utrzymuje stosunki dyplomatyczne bez względu na to, jak Polska ocenia działania tego mocarstwa w stosunku do innego państwa.  

...obserwując światową scenę polityczną i wszelakiego rodzaju działania oraz zachowania polityków, także ich wypowiedzi publiczne - głównie prezydentów i premierów poszczególnych państw, ale także ministrów oraz reprezentantów tak zwanych ich elit partyjnych głównie - zauważam, że oni wszyscy od Estonii po Wielką Brytanię i od Polski po Kanadę, mówią, działają oraz podejmują decyzje tak, jak gdyby byli zaprogramowanymi automatami. Pojawiające się niuanse tu i ówdzie, to tylko - a jakże - zaprogramowane tak zwane celowe błędy, których celem jest ukrycie przed narodami skutków "prania mózgów" ich elit politycznych.

Jeżeli w moim odczuciu mam rację - to trzeba przyznać, że to "pranie mózgów" politykom światowym i "nasycanie" ich amerykańską psychozą antyrosyjską - mającą swoje źródło w dziele Zbigniewa Brzezińskiego "The Grand Chessboard" - [Wielka Szachownica] wydanej w 1997 roku - mającej kształtować to, jak według autora ma wyglądać nowy świat - to był psychosocjologiczny "majstersztyk" manipulatorów politycznych made in USA - na pewno znakomitych psychologów, socjologów, ekonomistów, finansistów globalnych oraz służb specjalnych - też o wysokich kwalifikacjach.  

...wojna na Ukrainie trwa. Dziwna wojna, nazwana operacją i prowadzona z precyzją mistrzowskiej partii szachów, przez głównego rozgrywającego: światowe mocarstwo nuklearne i potencjalnie gospodarcze. Mocarstwo, które mogłoby Ukrainę unicestwić w jeden dzień, bawi się z nią, jak kot z myszą: pionek w lewo, laufer przed wieżę, konik unicestwia pionka przeciwnika. Po prostu szachy. Gra myślicieli...

Dlaczego? Dlatego, że to nie jest wojna ani z Ukrainą, ani przeciw Ukrainie. Ukraina - ubolewam nad losem Ukraińców wypędzanych na poniewierkę z ich kraju przez ich własnego prezydenta, ubolewam nad losem ludzi, którym zniszczono domy i dorobek życia, a często i samo życie - Ukraina jest tylko pretekstem, łożyskiem dziejowym na którym ma przekręcić się świat. Ten świat, który już wyczerpał swoje możliwości w obecnej konfiguracji przywództwa legitymowanego potęgą dolara i przemysłu zbrojeniowego.   

Reformowanie tej, wówczas publicznej służby zdrowia doprowadziło do jej całkowitego rozmontowania, sprywatyzowania i dzisiaj publicznej służby zdrowia praktycznie nie ma, chociaż jeszcze ostały się niektóre szpitale, niestety „robiące bokami”, często zadłużone ponad miarę i borykające się z wieloma problemami różnej natury, z problemem starzenia się pielęgniarek i ich braku włącznie. Jeżeli chodzi o „lekarzy rodzinnych” to wszyscy oni są już sprywatyzowani totalnie: albo otworzyli własne placówki opieki lekarskiej, albo też są zatrudniani w takich prywatnych placówka u bardziej przedsiębiorczych, czy bogatszych kolegów, lub prywatnych inwestorów. Nie są jednak owi lekarze podmiotami publicznej, czyli jakiejś państwowej służby zdrowia, ale tylko lekarzami oferującymi Narodowemu Funduszowi Zdrowia swoje usługi w roli lekarzy rodzinnych, czy domowych, jak kto woli.