...stwierdza, że: Obywatel ma prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa?. Koniec, kropka!

Wprawdzie w przywołanym artykule Konstytucji, autorzy tego podstawowego uregulowania zawarli haczyk w rodzaju: zakres zabezpieczenia społecznego określa ustawa, ale nawet przeciętnie inteligentny człowiek rozumie, że zakres ten ustawa określa na poziomie umożliwiającym godną egzystencję.

Tak niestety nie jest, czego dowodem okazał się ostatni protest - gdy piszę te słowa, protest jeszcze trwa - osób niepełnosprawnych na korytarzu sejmowym, domagających się od rządu zwiększenia ich rent inwalidzkich. Rent, jak mówiono, na poziomie 700 złotych miesięcznie, czyli ok. 170 dolarów amerykańskich, kwocie, która w normalnym państwie nie wystarczy na utrzymanie domowego kota. Trzeba być bez rozumu, aby nie przyznać racji protestującym i nie wspierać ich żądań. Tym bardziej, że domagają się w zasadzie upokarzającej podwyżki renty zaledwie o 500 złotych.

W tym miejscu warto przywołać słynną wypowiedź pani byłej minister infrastruktury i rozwoju w rządzie pana Donalda Tuska, obecnej Komisarz w Unii Europejskiej - Elżbiety Bieńkowskiej, która była łaskawa stwierdzić - cytuję z pamięci - że: za 6 tysięcy pracuje albo złodziej, albo idiota. Takie stwierdzenie oznacza, że przedstawiciele elity władzy doskonale orientowali się i nadal się orientują o realnych kosztach utrzymania w Polsce.

Niepełnosprawni protestujący w Sejmie proszą zaledwie o 500 złotych więcej do swoich żebraczych, głodowych rent, a elity mówią im, nie! O czym to świadczy?

A o tym, że obecna elita władzy całkowicie jest pozbawiona decyzyjności. Pytanie, przez kogo? Niepełnosprawnych, w gruncie rzeczy dzieci niezdolnych od urodzenia do samodzielnego życia wizytowali wielokrotnie: pani minister rodziny i polityki społecznej - Elżbieta Rafalska, następnie pan prezydent Rzeczypospolite Polskiej - pan Andrzej Duda, prezes Rady Ministrów - pan Mateusz Morawiecki, oraz Rzecznik Praw Obywatelski pan Adam Bodnar i co z tych wizyt wynikło? Nic!

Władza w Polsce nie jest władna, nie może podjąć decyzji w sprawie 500 złotych, ale podejmuje za to szybko decyzje o zakupie za miliardy dolarów wojskowych zabawek, rakiet dla generałów. Nie biorąc pod uwagę faktu, że po pierwsze: żadna wojna nam nie grozi i po drugie: gdyby jednak komuś zachciało się napadać na nasz nadwiślański piękny kraj, to ten potencjalny wróg dysponuje kilkoma tysiącami bomb atomowych i w takiej sytuacji każda rakieta, nawet sto rakiet, nie mają racji bytu.

I co rząd powinien teraz zrobić? Natychmiast przeprosić niepełnosprawne dzieci i z dnia na dzień każdemu z tych biedaków zagwarantować stałą specjalną rentę co najmniej w wysokości minimalnej płacy brutto bez podatku, w gospodarce narodowej, bez oglądania się na budżet, który i tak tylko powiększa zadłużenie naszego państwa zadłużonego po uszy. Natomiast pani minister Elżbieta Rafalska jeżeli chce uchodzić za dobrą ciocię, opiekunkę rodziny powinna tak szybko jak to jest możliwe uruchomić szkolenie niepełnosprawnych i powołać branżowe spółdzielnie inwalidzkie, w których te niepełnosprawne dzieci po pierwsze: wróciłyby do aktywnego społeczeństwa, po drugie: same mogłyby zarabiać na swoje utrzymanie teraz i w całym swoim przyszłym życiu, wykorzystując wiele na pewno posiadanych talentów, własną inteligencję, własne aspiracje i marzenia o normalnej, choć ograniczonej inwalidztwem egzystencji.

Czy to jest takie trudne? Nie, to nie jest trudne. Ale trzeba tylko chcieć. Tak, trzeba chcieć!!!

Jerzy A. Gołębiewski