Mamy wprawdzie dopiero połowę listopada, ale biorąc pod uwagę to wszystko, co dzieje się w kraju, w polityce, w gospodarce, w zachowaniu się społeczeństwa, w służbie zdrowia i w wielu innych dziedzinach polskiego życia – rok 2021 mamy „z głowy”. Teraz trzeba myśleć i to bardzo intensywnie o nowym – 2022 roku, który zapowiada się, niestety, nie za bardzo różowo. Wybiegając wyobraźnią w stronę nowych dwunastu miesięcy, jakie nastąpią po najbliższym Sylwestrze widzimy same – te same, albo jeszcze gorsze kłopoty. Przede wszystkim – pozbądźmy się naiwnego optymizmu – wszystkie tegoroczne kłopoty, począwszy od inflacji, a kończąc na stosunkach Polski z resztą świata – głównie z Unią Europejską i jej Komisją Europejską i Parlamentem Europejskim – będą tylko narastać, czy to nam się podoba, czy też nie. To jest tak, jak z czyrakiem na pewnej, delikatnej tylnej części ciała: nieusunięty zdecydowanie i do końca, będzie paskudzić się do „świętego nigdy”.  

...dawno minęły czasy spokoju, powolnej zmiany biegu wydarzeń. Cały świat nabrał rozpędu, wszystko przyspiesza z dnia na dzień, sensacja goni sensację, nowe technologie zanim zostały przyswojone przez ludzi, są zastępowane przez technologie najnowsze itd. itp. Taka sytuacja wymaga też od ludzi szybkiego, czasami błyskawicznego reagowania, szczególnie od tych, których zadaniem jest komentowanie, wyjaśnianie i badanie tego, co się dzieje, odnajdywanie przyczyn dziania się, a nawet antycypowania tego, co biorąc pod uwagę nowe zjawiska, może się wydarzyć wkrótce - mam na myśli naukowców. Już nie wieża z kości słoniowej, już nie zacisze bibliotek jeszcze średniowiecznych i nie przytulne laboratoria, ale pierwsza linia frontu. Przystosowanie się naukowców do nowej roli nie jest łatwym procesem i nie każdy naukowiec do nowej roli - jednostki szybkiego reagowania nadaje się. Są jednak i tacy naukowcy, którzy podejmują wyzwanie i starają się tak szybko, jak to jest tylko możliwe poszukać i zbadać przyczynę zjawisk. (Na zdjęciu okładka książki pt.Świat w obliczy pandemii, autorstwa i pod redakcja prof. dr hab. Mariana Goryni, jaka stanie się bestsellerem na rynku książek naukowych ).

PKN ORLEN podpisał list intencyjny o współpracy na rzecz rozwoju zeroemisyjnego transportu publicznego opartego o napędy wodorowe z Gminą Piła i Miejskim Zakładem Komunikacji w Pile, a także z Miejskim Zakładem Komunikacyjnym w Bielsku-Białej. Efektem działań prowadzonych w ramach tych porozumień ma być m.in. stworzenie infrastruktury tankowania wodoru, przeznaczonej dla pojazdów komunikacji miejskiej. Rozwój przyjaznych środowisku technologii wodorowych wpisuje się w strategię ORLEN2030 zakładającą wzrost znaczenia paliw alternatywnych.

- Zdajemy sobie sprawę z dynamicznych zmian zachodzących na rynku paliw. Traktujemy je jako wyzwania, ale też szanse, które w pełni zamierzamy wykorzystać. W strategii ORLEN2030 kładziemy duży nacisk na rozwój paliw alternatywnych, ponieważ jest to przyszłość motoryzacji. W perspektywie najbliższej dekady chcemy zbudować pozycję regionalnego lidera technologii wodorowych, osiągając wymierne korzyści biznesowe. Wymiana informacji z partnerami pozwala nam lepiej poznać stojące przed nami wyzwania technologiczne mówi Daniel Obajtek Prezes Zarządu PKN ORLEN.

PKN ORLEN rozpoczął proces wyboru wykonawcy stacji tankowania paliwa wodorowego. Pierwsze stacje obsługujące autobusy i auta osobowe powstaną w Poznaniu i Katowicach. Jeszcze w tym roku Koncern rozpocznie budowę hubu wodorowego we Włocławku.Nie mamy wątpliwości, że paliwa alternatywne będą odgrywały coraz większą rolę w rozwoju motoryzacji. Chcemy być liderem tych zmian, dlatego kładziemy nacisk na budowę hubów wodorowych, a technologie wodorowe są jednym z istotnych elementów strategii ORLEN2030. Szczególnie duży potencjał dla tego paliwa widzimy w transporcie publicznym. Poznań i Katowice, gdzie powstaną nasze pierwsze stacje ładowania wodoru, są przykładem współpracy PKN ORLEN z samorządami, korzystnej zarówno z biznesowego, jak i środowiskowego punktu widzenia  powiedział Daniel Obajtek Prezes Zarządu PKN ORLEN.

?im dalej w las, tym więcej drzew. Obserwując bieg wydarzeń teraz, w czasie trwającej kampanii wyborczej kandydatów do urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej, jestem coraz bardziej zaniepokojony. Obiecanki-cacanki tych kandydatów - a latoś mamy ich kilkoro - oraz liczne wypowiedzi komentujących te obiecanki różnych profesorów, posłów, publicystów, funkcjonariuszy partyjnych, "pieczeniarzy władzy", a nawet często zaczepianych na ulicy obywateli, utwierdzają jako tako myślącego jeszcze człowieka w przekonaniu, że otacza nas świat science fiction, że to wszystko to jest jakaś gra komputerowa, a nie real life of real people. (Na zdjęciu: szczypiorek importowany z Indii, to dowód na znakomitą kondycję polskiej gospodarki i mądre zarządzanie rozwojem polskiej potęgi, bycie tygrysem Europy i nie tylko...)

Człowiek - co, jak pisał klasyk "Brzmi Dumnie" - od chwili, jak tylko pojawił się na planecie Ziemia, krążącej sobie beztrosko wokół Słońca, stale "produkuje" odpady i śmieci. Nawet ten najbardziej pierwszy gość, z pośród pierwszych, zaraz po postawieniu paru kroków pozostawił za sobą w środowisku na pewno kawałek kości po skonsumowanym zwierzaku, ? -bardzo przepraszam - własne odchody. W miarę upływu czasu, powiększaniu się populacji gatunku Homo Sapiens, w miarę postępu cywilizacyjnego, człowiek produkował coraz więcej śmieci, aż wreszcie teraz, na przełomie lat 2019 i 2020 sprawa śmieci i problem, co z tym fantem zrobić, stały się zagadnieniem globalnym.

Okazało się bowiem, że góry śmieci powoli zbliżają się do poziomu Himalajów, że każdego dnia przybywa ich w zwariowanym tempie, jakby ludzie nie robili niczego więcej, tylko produkowali śmiecie. Wysypiska - jak okazało się - przestawały być kupami śmieci do niczego, a zaczynały być odkrywkowymi kopalniami surowców wtórnych. Tak cennymi, że na przykład Anglia zaczęła te "surowce wtórne" eksportować do Chin, nie za darmo - gdzie pracowici Chińczycy z tych śmieci odzyskiwali po segregacji tego całego świństwa metale, także szlachetne, celulozę, tworzywa sztuczne, tekstylia, materiały na kompostowanie i jeden Bóg wie, co jeszcze. Po pewnym czasie i Chińczycy zauważyli, że tych śmieci jest za duża - sami też, co nie co przecież produkują, bo to duży naród - i ten śmieciowy import zaczęli ograniczać. Oczywiście Wyspiarze, a za nimi inni Europejczycy w takiej sytuacji zaczęli szukać rozwiązania problemy śmieciowego na miejscu.

Jestem polskim - podkreślam wyraz polskim - dziennikarzem, publicystą o orientacji katolickiej, w tym roku ukończę 87 rok życia i zawsze w moje pracy kierowałem się Polską Racją Stanu i niczym innym. W nieistniejącej już Polsce Ludowej, ponieważ nie należałem do partii komunistycznej, pracowałem w gazetach bez znaczenia, w których uposażenie było żenująco niskie. Kiedy w roku 1990 przechodziłem na emeryturę dziennikarską, moja przyznana mi emerytura była również żenująca tak niska, że obecnie wynosi 1930,20 złotego.

Stając przed koniecznością realizacji moich powinności dziennikarskich - służenia społeczeństwo w nowej demokratycznej rzeczywistości, oraz oferowanie moich artykułów mediom, w roku 1993 założyłem tak zwaną działalność gospodarczą, jako osobista, jednoosobowa firma, abym miał prawo wystawiać faktury, czego żądali ode mnie zmawiający u mnie artykuły. Moje dochody z tej działalności były bardzo skromne i w miarę upływu czasu malały. Media przejmowane przez zagraniczny kapitał, nie były zainteresowane polskim dziennikarzem, ani jego pisaniem.

Kiedy rejestrowałem moją działalność gospodarczą zwróciłem się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z zapytaniem, czy taką działalność muszę zgłosić do ZUS. Otrzymałem odpowiedź - co było zgodne z ówczesnymi prawami, że jako dożywotni emeryt nic nie muszę do ZUS-u zgłaszać i mogę też zarabiać ile chcę, tylko z dochodu muszę rozliczać się z Urzędem Skarbowym. Z pełnym zaufaniem do państwowego urzędu i jego wykładni prowadziłem moją misję dziennikarską przez 24 lata. I nagle w tym 24 roku, nagle jak grom z jasnego Nieba spadł list z ZUS-u, którzy zażądał ode mnie składki zdrowotnej za 24 lata, zapominając, że z mojej emerytury ZUS regularnie taką składkę pobierał.

Wyszokowany sytuacją, tym bardzie, że ZUS powoływał się na komunistyczne ustawy - jak byśmy żyli w jakimś stalinowskim świecie, zainteresowałem się całą sprawą. Okazało się, że ZUS łamie Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, konkretnie Artykuł 32, punkt 1 i punkt 2, tym samym ZUS dyskryminuje emerytów w stosunku do nie emerytów prowadzących działalność gospodarczą, żądając od emerytów dwóch składek, kiedy nie emeryci płacą tylko jedną. Żądając ode mnie horrendalnej kwoty kilkudziesięciu tysięcy złotych ZUS tym samy dopuścił się dezawuowania wiarygodności Państwa Polskiego, bez żadnego informowania o zmianach tak zwanego oskładkowania narzuconego przez niedopracowaną ustawę gospodarczą, w której do "Jednego worka" legislatorzy wrzucili wszystkich prowadzących działalność gospodarczą, także emerytów, którzy składkę zdrowotną mają pobieraną automatycznie z emerytury. Państwowy urząd - ZUS stworzył precedens ma miarę światową: Podwójną składkę na najbiedniejszą grupę obywateli - emerytów.

Trybunał Konstytucyjny przez dziesiątki lat nie zainteresował się tym precedensem. Wysocy Sędziowie Trybunału nie zauważyli, że tak jak nie daje się dwóch takich samych wyroków jednemu przestępcy, tak jak Urząd Skarbowy nie żąda podwójnych podatków od tego samego dochodu, tak samo nie wolno na jednego człowieka nakładać dwóch takich samych składek. To, co czyni ZUS jest uderzeniem w sam środek zaufania obywatela do Państwa, podważenia przyzwoitości Państwa, jest więc - takie jest moje uzasadnione zdanie - działaniem antypaństwowym, wrogim.

...oczywiście, że można ale... Ale najpierw poczytajcie sobie Państwo bajeczkę, którą każdy rozsądny Polak powinien nosić w sercu, a bardzo wielu nosi!

Polska jest dużym europejskim państwem, położonym pięknie, centralnie wśród innych państw, do tego położonym między dwoma wielkimi potęgami na Wschodzie i na Zachodzie. Polska jest państwem posiadającym wszystkie atuty ku temu, aby w pewnym sensie decydować o losach, a nawet sile gospodarczej Europy.

Nie zagłębiając się już w historię, która nie szczędziła Polsce i Polakom nieszczęść, tragedii, zniszczeń, która pozbawiła nas wspaniałych pokoleń ludzkich, elity społecznej, zasobów gospodarczych i infrastrukturalnych, w poważnym stopniu spowodowała w wielu obszarach upadek moralny, a nawet głęboką demoralizację, dzisiejsza Polska odżyła chociaż stoi przed poważnymi problemami. Problemami, których nikt nie rozwiąże za nas, ani Unia Europejska, ani Stany Zjednoczone, ani żaden cud. Te problemy to unowocześnienie i doprowadzenie do normalności Państwa, normalności egzystencji społeczeństwa i perspektywy rozwoju bez zakłóceń i bez manipulacji ludzi i środowisk, którzy ani nie rozumieją Ducha Czasu, ani Ducha Narodu. Tych, którzy wprawdzie mają bardzo drogie zegarki, nawet wyposażone w kalendarze, ale nie wiedzą, nie rozumieją, co to znaczy Czas.

A ten właśnie Czas całkowicie odmienił aspiracje, możliwości i tęsknotę Narodu. Zainicjował, wzmocnił potrzebę wskazania Narodowi kierunku, ukazania wizji nowej, nowoczesnej, przyszłościowej Polski. Tego może tylko dokonać wielkiej klasy Mąż Stanu, a nie żadni partyjni, polityczni konferansjerzy każdego niemal dnia wizytujący poszczególne województwa, powiaty, gminy i wsie. Tego nie może już dokonać żadna - nazwijmy rzecz po imieniu - łapówka: 500 Plus, piórnikowe, mama plus, chory plus, czy dziadek dwa razy plus i darmowa insulina dla cukrzyka.

Polski Uniwersytet na Obczyźnie (PUNO) w Londynie, jedyna polska uczelnia poza granicami kraju, istnieje już od 80 lat. PUNO został uznany, jako jednostka uniwersytecka przez Unię Europejską oraz posiada status wyższej uczelni w Wielkiej Brytanii. Uniwersytet ten jest bez wątpienia jedną z najważniejszych, jeśli nie najważniejszą, polską instytucją naukową na obczyźnie. Uczelnia oferuje atrakcyjne możliwości kształcenia dla ogromnej rzeszy młodej Polonii - nie tylko na Wyspach Brytyjskich. Programy studiów są na najwyższym poziomie i pozwalają uzyskać cenne kompetencje zawodowe.

Historia PUNO

PUNO jest spadkobiercą Uniwersytetu Polskiego Zagranicą, który został założony pod koniec 1939 w Paryżu, a więc po wkroczeniu wojsk hitlerowskich do Polski i zamknięciu przez Niemców wyższych uczelni w kraju. Uniwersytet powstał z inicjatywy Oskara Haleckiego w celu zapewnienia ciągłości polskiego szkolnictwa wyższego - właśnie jako konsekwencja niemieckiego zakazu funkcjonowania polskich instytucji naukowych i kulturalnych na terytorium okupowanej Polski. Po zajęciu Francji przez Niemców w 1940 r., uniwersytet przeniósł swoją działalność do Wielkiej Brytanii. Po wojnie, już na terytorium Wielkiej Brytanii, w której swoją drogę życiową musiało kontynuować większość Polaków walczących na froncie zachodnim, znaczenie uczelni rosło z roku na rok....